Kanser annesi, dedesi, anneannesi ve babaannesini aldı, henüz 13’ündeyken de onu buldu… Doktorlar yüzde 50 yaşama şansı verse de o tek bacağıyla yıldız bir sporcu oldu

Amy Conroy’un ortaokul öğretmeni olan annesi ile ilgili tüm anıları annesinin hastalığına dair. Annesi 30’lu yaşlarının sonlarında göğüs kanserinden öldüğünde Amy şimdi yedi yaşındaydı. Anne birkaç yıl evvel göğüs kanserine yakalanmıştı lakin kanser o kadar şiddetli bir halde ilerlemişti ki, en sonunda ölümcül olduğu ortaya çıktı.

“Ben, kardeşim ve babam Chris hala annemin yasını tutarken babamın annesi de kanserden hayatını kaybetti. Annemin iki ebeveyni de kanserden ölmüştü. Tekrar de babam bu büyük kayba karşın çocukluğumuzun keyifli geçmesini sağladı” diyen Amy şunları söyledi:

“Büyürken, spor üzüntü için düzgün bir panzehir oldu; futbol, tenis, netball oynadım ve dans ettim. Sonra, 12 yaşındayken sol dizimin ağrıdığını fark ettim. Tabipler “Düztaban olmuşsun” dediler. Sonra dizim o kadar şişti ki spor yapamaz hale geldim. Fakat okulda yere yığıldığımda babam kapsamlı bir muayene talep etti.”

13’ÜNCÜ YAŞ GÜNÜNDE KAHREDEN HABER

Ekim 2005, Amy’nin 13. doğum gününden çabucak sonra hastaneye gittiler ve çok sayıda röntgen ve MRI çekildi.

The Telegraph’a konuşan Amy o günü şu sözlerle anlattı:

“Babamın öteki bir odaya götürüldüğünü hatırlıyorum. Tekrar içeri girdiğinde yüzünü taradım, garanti arıyordum ancak gözlerimin içine bakamıyordu ve muhakkak ki ağlıyordu. Önemli yüzler vardı, daha evvel hiç duymadığım uzun bir söz duydum; osteosarkom. Sonra daha kolay anlaşılır bir teşhis olan ‘nadir kemik kanseri’ dediler. Önemli olduğunu biliyordum; üçüncü evredeydim ve akciğerlerime de metastaz yapmıştı. Panikleyerek, kanserin annem üzere beni de öldüreceğini düşündüm. Konuta dönüşte otomobildeki hava garipti, ikimiz de ne söyleyeceğimizi bilmiyorduk ve ikimiz de hala şoktaydık. Lakin o andan itibaren babam ve ben elimizden gelen en düzgün gayret konuşmasını yapmaya karar verdik.”

Amy babasına “Halledeceğim” diye kelam verdi. Lakin o sırada Amy’ye şimdi söylenmemiş olsa da tabipler hayatta kalma talihinin yüzde 50 olduğunu varsayım ediyorlardı.

Amy, tıpkı gece hastaneye gitmek üzere eşyalarını topladı ve sonraki gün yatışı yapıldı. Hayatının gelecek yılını orada geçireceğini ve bir daha asla iki ayağının üzerinde yürüyemeyeceğini bilmiyordu.

Amy, “Osteosarkom bir çocukluk kanseridir, fakat neden bu hastalığa yakalandığımı bilmiyorum. Bu öldürücü hastalık ailemizi tam manasıyla parçaladı, bu yüzden genetik bir irtibat olabilir lakin kendimi hazır hissettiğimde bunun için test yaptıracağım” dedi ve ekledi:

“Kemoterapi beni çok etkiledi. Birinci sabah sevinçle bir şeyler atıştırıyordum ve safça ‘o kadar da makûs değil’ diye düşünüyordum lakin o günün ilerleyen saatlerinde 75 seferden fazla mide bulantısı yaşadım. Üç ay boyunca hastanede kaldığımda Alice’i çok özlüyordum ve ben saçları dökülmüş halde hastaneyken olağan hayatlarına devam edebilen arkadaşlarımdan giderek uzaklaşıyordum. Fakat bir darbe daha gelecekti; tabipler her şeyi denemiş olmalarına karşın kanserimin çok agresif olduğunu ve hayatta kalmak için en âlâ talihimin bacağımın sol dizimin çabucak üstünden kesilmesi olduğunu açıkladılar.”

Amy, bacağının kesilmesi gerektiğini öğrenince hayatının bir daha asla eskisi üzere olmayacağını bilerek ağladı. Nasıl dans edecekti ya da spor yapacaktı?

Tekerlekli sandalye basketbolunun muhteşem yıldızı Amy Conroy, Londra, Rio, Tokyo ve Paris olmak üzere dört Paralimpik Olimpiyatta kadrosunu temsil etti. 32 yaşındaki oyuncu artık gözünü Los Angeles 2028’e dikmiş durumda.

BABASI İÇİN YAŞAMAYA KARAR VERDİ

Babası Chris’in yıkılmış göründüğünü görünce Amy onun için güçlü kalmak ve her şeye karşın yaşamak istediğine karar verdi. Bu yüzden ona ziyan veren beden kesiminden kurtulması gerekiyorsa bunu hiç düşünmeden yapması gerektiğine ikna oldu.

Amy, o yaşlarda tekerlekli sandalyede yaşamanın nasıl bir his olduğunu tam olarak anlamıyordu. Öte yandan protez bacaklardan hiç kelam edilmiyordu, yalnızca ampütasyonun süratli bir biçimde yapılması hayati görünüyordu.

Hastanede geçirdiğim o yıl boyunca Chris, kızıyla birlikte olabilmek için işini bıraktı. Ailecek çok güç bir süreçten geçiyorlardı. Amy kendini çok makûs hissetse de hastanedeki başka kanserli çocukların öldüğünü görünce şanslı olduğunu düşünmeye başladı.

11 AY SONRA TEK BACAKLA MESKENE DÖNDÜ

Amy, Eylül 2006’da 11 aylık kemoterapinin akabinde nihayet ‘hastalıktan arınmış’ ilan edildi. Yüksek sesle “Eve dönüyoruz, meskene dönüyoruz!” diye müzik söyleyerek meskene döndü. Serumlarının çıkarılması ve banyo yapabiliyor olmak onun için büyük bir zevkti.

Protez bacak taktıracak kadar güçlenmesi için 12 ay daha geçmesi gerekti. Lakin kemoterapi yüzünden dökülen saçlarıyla okula dönmek ve tekerlekli sandalyeli olduğu için vücut eğitimi dersine katılamamak Amy’yi dışlanmış hissettirdi.

Kızının ümitsizliğe kapıldığının farkında olan Chris, 15 yaşındayken Amy’yi tekerlekli sandalye basketbolu için bir deneme gününe götürdü. Amy pek istekli değildi, kendine inancı yoktu, gergindi ve bilhassa engellilere yönelik pısırık bir spor fikrinden nefret ediyordu.

Ancak oyunun ne kadar sert oynandığını görür görmez canlandı. Birisi sandalyesinde takla atıyor ve oyuna hiç orta vermeden ayağa kalkması bekleniyordu. Chris dehşete düşmüştü lakin Amy kimseye ‘hasta’ muamelesi yapılmamasına bayılıyordum. Alanlar, çemberler ve kurallar her zamanki oyunla birebirdi.

ŞİMDİ SIRADA ALTIN MADALYA VAR

Amy başlangıçta alanda pek başarılı değildi fakat kısa mühlet sonra rekabetçi ruhu devreye girdi: Şut atmayı, sayı yapmayı, süratli olmayı ve kazanmayı öğrenmek istiyordu. Yine özgürlüğüne kavuşmuş üzere hissediyordu.

Bir ekibe, Norwich Lowriders’a katılmadan evvel Amy ekibin görüntülerini uzun uzun inceledi ve bir yıl oynadıktan sonra bir koç ona güzel olma potansiyeli olduğunu, lakin daha güzel oynamak için yapay bacağı bırakması gerektiğini söyledi.

Amy, “Psikolojik olarak, onu yani hayattaki gerçek ve mecazi koltuk değneğimi kaybetme niyeti çok zordu. O vakte kadar eksik uzvumu daima İspanyol paça kotların içinde saklamıştım. Lakin 2008’de Pekin Paralimpik Oyunları’nı izlemek beni o düzeye ulaşmaya kararlı hale getirdi. Şayet o oyuncular eksik beden modülleriyle görünmeyi umursamıyorsa, ben neden umursayayım?” dedi.

Sonraki birkaç yıl boyunca Amy idman yapmak için sabahın köründe kalktı. Rio’daki basketbol kampları için okuldan müsaade aldım ve İtalya’da profesyonel olarak yarışmak için bir yıl orta verdi.

Sonunda sıkı çalışmanın karşılığını aldı: 2012’de Londra Oyunları’nda gruba katıldı ve o vakitten beri Rio, Tokyo ve Paris’te yarıştı. 2028’deki Los Angeles’ı bitmemiş bir iş olarak görüyor ve orada altın madalya kazanmak istiyor.

Amy, “Ancak muvaffakiyet ve tatmin için basketbol dünyasının dışına da bakmayı öğrendim. 2018’de, makus bir sakatlık geçirdikten ve yedi yıllık erkek arkadaşımdan ayrıldıktan sonra kalbim kırıldıktan sonra, spora fazla takıntılı olduğumu fark ettim. Ömür tecrübelerimi genişletmem gerekiyordu. Böylelikle, engelli beşerler hakkında farkındalık yaratma konusunda tutkulu hale geldim ve modellik yapmaya başladım. Hatta Londra Moda Haftası’nda podyumda yürüdüm” dedi.

‘NE KADAR ŞANSLI OLDUĞUMA ODAKLANIYORUM’

“Kanserden sonra hayat değişiyor lakin bu hayatın bittiği manasına gelmiyor. ‘Yazık bana, bu fecî hastalık hayatım boyunca peşimi bırakmayacak’ diye düşünmüyorum. Bunun yerine, şu anda burada olduğum için ne kadar şanslı olduğuma odaklanıyorum ve her dakikayı en uygun formda değerlendirmeye çalışıyorum. Bu zihniyetin büyük bir kısmı basketbolu bulmaya ve hayatta rekabet etme ve başarılı olma dürtüsüne sahip olmaya bağlı” diyen Amy kansere yakalanmasaydı tahminen de başarılı olamayacağını söyledi ve ekledi:

“Dürüst olmak gerekirse, teşhisimin beni daha fazlasını başarmak, daha fazlasını yapmak ve hayal ettiğimden daha yeterli olmak için daha kararlı hale getirdiğini düşünüyorum. O büyük aksilik olmasaydı ve bunun beni raydan çıkarmasına müsaade vermeseydim, ülkemi temsil etmeye bu kadar kararlı olmazdım. Kimi günler şükran duymak başka günlerden daha sıkıntı olsa da küçük şeylerden keyif almaya çalışıyorum ve babamın bir defasında bana söylediği şu bilge sözleri kendime rehber ediniyorum: Sana dağıtılan kartları seçemezsin lakin elindeki kartları uygun oynadığından emin olabilirsin.”