Evet, biz de çıkıyor, geziyor, eğleniyoruz
Yaklaşık 10 yıl evvel birlikte işe başladığım bir arkadaşım şöyle bir soru sormuştu: “Evden işe gidiyorum diye çıkmak çok büyük bir gurur değil mi?” O gün ne demek istediğini anlamamıştım zira ben hiç işsiz kalmadım. Bahsettiğim arkadaşım bir trafik kazasında görme yeteneğini kaybetmiş. Bu yüzden yıllarca işsiz kalmış. Neden bilmiyorum, bu sabah işe gitmeye hazırlanırken birden bu laf aklıma geldi. Evdekilere bir baktım… Olağan sizin üzere gerimi dönerek bakmadım, onları hayal ettim. “Gerçekten işe gitmek çok hoş abi” dedim. Sonra da kapıyı kapattım, çıktım.
Bugünlerde eskisi üzere bir taksiye el edip “Şuraya gidiyoruz kardeşim” diyemiyorsunuz. O yüzden uygulamadan bir taksi çağırdım. Bir tane geldi, bindim araca. “Nereye gidiyoruz” dedi. “Günaydın, uygulamada adresi vermiştim” dedim. “Siz burayı biliyor musunuz” diye sorunca “Evet, hem orayı hem yolu biliyorum” dedim. “Nasıl yani” diye sordu, körüm ya. “İlk sağdan dönelim” diye devam ettim. Aslında ben de bilmiyorum yolu ancak teknoloji var. Google Maps söylüyor.
İZAH YOKSA MİZAH VAR
Başka bir gün üç kişi işten dönüyoruz. Bir otobüs durağında, bizim üzere otobüs bekleyen birine sorduk: “89S gelince haber verir misiniz?” Çabucak karşıdan “Nereye gideceksiniz” diye bir soru geldi. “89S’ye bineceğiz” dedik lakin onun istediği karşılık bu değil. Tekrar etti sorusunu. Ben de ona “Ya siz nereye gideceksiniz” dedim. Yanıt vermedi. O ortada bir otobüs sesi geldi. “89S bu mu” dedim. Tekrar tıpkı soru gelince “Yahu, bu 89S mi” diye reaksiyon verdim. “Evet” yanıtı geldi sonunda fakat otobüs kaçtı.
Sonra bir gün metro durağındayız… Kendimizce konuşup gülerken biri geldi yanımıza ve “Ne hoşsunuz, bu halinize karşın çıkıyor, geziyor ve eğleniyorsunuz” dedi. “Ne varmış halimizde? Üstelik gezmiyoruz, işten konuta dönüyoruz” deyince bir şaşkınlık ünlemi çıktı karşıdan. “Nasıl yani, siz çalışıyor musunuz, size kimse bakmıyor mu” deyip ikinci çamı da devirdi. İzah olmazsa mizah olur ya, güldük. Sonra “Size kimse bakmıyor mu” dedim ben de. Metro geldi ve oluşan arbedeyle kaybettik o kişiyi.
Çok sürmedi, elimizdeki telefonu gören biri “Madem görmüyorsunuz ne yapıyorsunuz o telefonları” dedi. Yanımdaki arkadaşlardan biri üşenmedi, körlerin nasıl telefon kullandığını anlattı. İstasyonda indik, yürüyen merdivene kadar yardım istedik birinden. O kişi de birlikte yürürken dedi ki: “Valla çok uygunsunuz, bu kadar soruya, bıkmadan usanmadan karşılık verdiniz. Yerinizde olsam konuttan çıkmazdım.” İçimden ‘Ne ben sizin yerinizde olabilirim ne de siz benim yerimde. Herkesin kendi hayatı var. Siz görerek yaşamayı biliyorsunuz, biz görmeden yaşamayı. Ancak birlikte yaşamayı bir türlü kabul ettiremedik size’ dedim.
Kadın ya da erkek olmak üzere kör ya da görüyor olmayı kendiniz seçemezsiniz lakin yaşarsınız. Bizim her hareketimiz çok büyütülüyor, olay haline geliyor. Halbuki siz ne yapmak istiyorsanız biz de birebirini istiyoruz: Çalışmak, gezmek, eğlenmek… “Yemek yapıyorum” deyince şaşırıyor birden fazla insan. “Görmeden mi” diye soruyor. Evet, her şeyi görmeden yapıyorum.
Ayrıca hepimiz kendi durumumuza nazaran sevdiklerimize yararlı olmak istiyoruz. Şaşıracak, hayret edecek, kutlayacak ya da “Size bakan yok mu” diye acıyacak bir durum yok. Lütfen sorduğumuz sorulara karşılık verin ve diğer hoş bahislerden bahsedelim. Evvel bizi hayatınıza alın ve birlikte akışına bırakalım…
