Erol Evgin her vakit çok dakik. Tam sözleştiğimiz saatte stüdyoya geliyor. “Hayatta en değerli ve güç şeylerden biri samimi, içten olmak” diyen sanatçı sahnedeki hali üzere, çok kibar ve samimi. İnsan onu dinlerken beyefendi tutumlarından, ses tonundan adeta büyüleniyor. Cildi de güya dondurulmuş üzere, hiç yaşlanmıyor… Fotoğraf çekimine geçmeden evvel sohbete başlıyoruz.
◊ Erol Bey o kadar düzgün bir hayat öykünüz var ki, insan size soru hazırlamakta zorlanıyor…
Teşekkürler Hakancığım.
◊ Hayatı bu kadar da düzgün yaşamak sıkıntı değil miydi?
Bilmiyorum ancak dağılıp toparlanmak düzgün yaşamaktan daha güç üzere geliyor bana. Huzurlu bir hayatım var, işimi çok seviyorum, etrafımda sevenlerim var, bu da çok memnun ediyor beni. Bu müzikleri birinci söylediğim yıllardaki 0-6 yaş kümesi kız çocukları artık konserlerime genç birer hanımefendi olarak geliyor. Güya birbirimizi 30 yıldır tanıyormuşuz üzere kulislerde sarmaş dolaş oluyoruz. “Biliyor musunuz” diye kelama giriyorlar, “Biliyorum” diyorum.
◊ Neyi biliyorsunuz?
“Ben sizinle evlenecektim” diye devam ediyorlar. Ben de bunu söyleyeceklerini bildiğim için “Biliyorum” diyorum. “Tüh, hoş kızı kaçırmışım ancak daha güzel birini bulmuşsun” diye ekliyorum. Karşılıklı gülüşüyoruz.
◊ Bu düzgün duruş hamurunuzda olan bir şey mi yoksa en başta sizin için pak görünen müzikçi profili çizildi ve o denli kaldı mı?
Hayatta en kıymetli ve güç şeylerden biri samimi, içten olmaktır. Yani proje gayeli bir şeyi yaparsanız o bir mühlet sonra bir yerden patlar, falso verir. Mevlana’nın kelamı var; “Ya olduğun üzere görün ya göründüğün üzere ol”. Bizim vaktimizde imaj maker’lar yoktu, mottomuz buydu. Onun için olduğumuz üzere görünmeye çaba ettik. Alışılmış bunun da temelinde memnun bir ailede yetişmiş olmam yatıyor. Beş erkek kardeşin dördüncüsüyüm.
◊ Hep erkek çocuklar…
Evet, üç erkek kardeşten sonra bizimkiler üretime 10 yıl orta vermişler, sonra bir kız çocuk hayaliyle ben dünyaya gelmişim. Benden sonra da yeniden bir kız çocuk hayaliyle kardeşim gelmiş ve
beş erkek olmuşuz. Aileme dönersem; biraz otoriter lakin sevgi dolu bir baba, sonsuz sevgi ve şefkat dolu bir anne, kardeşler ortasında güzel diyaloglar… Eğitimim de düzgün geçti. Artık de memnun bir ailem var; bir kızım, bir oğlum, 15, 16, 17 yaşlarında üç torunum var. Bunlar da herhalde bana yansıyor. Meslek ömrümde 55 yılı geride bıraktım. Mesleğimde gereksiz ve çok hırslara kapılmadım.
◊ Aslında çok çalışkansınız. Tam aykırısı üzere hissettiriyor…
Çok çalıştım ancak mesela 80’lerin ortasında arabesk çok hükümran olmuştu, benim arabesk müzikle bir türlü dokum tutmadı. Kenara çekildim, mimarlık ofisi açtım. Eşim de mimar, birlikte çalıştık. Yani sıhhatimi bozacak, hallarımı değiştirecek ya da yolumu şaşıracak kadar hırs yapmadım. O periyot yaptığım uzun soluklu televizyon gösterileriyle kendimi unutturmadım. Tekrar pop müzik gündeme gelince müzikler üretmeye devam ettim.
◊ Pisliğe hiç bulaşmadınız mı?
Doğruluktan ayrılmamak lazım! İnsanın gerçek bildiği yolda dosdoğru gitmesi en doğrusu. Fazla gerçek bir yanıt oldu.
◊ Virajlar hiç olmadı mı?
Kenara çekildiğim vakitler oldu. 80’lerin ortasında ya ikinci sınıf, üçüncü sınıf yerlerde çalışacaktım ya da çekilecektim. Benim bu işe başlarken bir prensip kararım vardı: “Mesleğimde iniş olmayacak, o noktada bırakır ya da çekilirim.” Zira bizden evvel sinema ve müzikte büyüklerimiz büyük çıkışlar yapmış, tepelere oturmuşlar, sonra düşmüşler. O düşüş trajik bir şey. 2005’te Balmumcu’da bir yerde yalnızca haftada bir gece müzik söylemeye başladım. 11 yıl sürdü fakat daima haftada bir geceydi. Kuralım buydu, özel bir şey olsun istedim. Öbür lokallerden birçok teklif geldi, hiçbirine gitmedim. Sonra tekrar konserler devri başladı.
◊ Ve tekrar patladınız…
Evet, Amerikalılar ‘come back’ diyor, ben “Bitpazarına ışık yağdı” diye dalga geçiyorum. Kendinle dalga geçmek kıymetli, biliyorsun.
‘GENETİĞİM GÜZEL; BOTOKS, DOLGU YOK’
◊ Sizin için ‘Yaşlanma zıddı sanatçı’ diye bir yorum okudum…
Bana ‘Benjamin Button’ diyorlar. Genetiğim güzel. Annem 95 yaşında vefat etmişti. Anne tarafımda çok uzun yaşayan akrabalarımız var, işin yarısı genetik. Öteki yarısı da ruh ve vücut sıhhatini güzel korumak. Mesela kesinlikle günde sekiz saat uyuyorum. Konserim olmadığı akşamlarda 22.00 üzere yatıp sabah 7.30’da kalkıyorum. Beslenme çok değerli. Birkaç aydır glütensiz ve laktozsuz besleniyorum.
◊ Botoks ya da dolgu var mı?
Olmadı daha.
◊ Hadi canım…
Valla yok, cildim uygun yani. Kolajen hapları alıyorum, ortada üç aylık kür yapıyorum.
◊ Boyun, el, göz için başka nemlendiricileriniz var mı?
Ayşen Gruda “Nerelerime ne kremler” diye dalga geçerdi. Boynum kırıştı aslında Hakan (gülüyor). Pilates yapıyorum ve çok yürüyorum, kaslar için çok değerli.
‘HUYSUZ İHTİYARLIK BENDE DAHA BAŞLAMADI’
◊ Günleriniz nasıl geçiyor?
Polonezköy’de yaşıyorum. 20 yıldır prodüksiyonlarımızı yaptığımız bir ofisimiz var; benim ve oğlum Murat Evgin’in bütün işlerini oradan üretiyoruz. Her gün 10.00 üzere ofisime masraf, altı saat çalışırım.
◊ Polonezköy’de nasıl bir hayat kurdunuz kendinize?
Polonezköy bir orman köyü, bol oksijen var, onun da cilde ve vücuda çok yararı oluyor. Orman yürüyüşleri yapıyorum. Köpeklerim var, tam bin tane ağaç diktim. Bitkilerim var. Yazın her gün yüzüyorum, olabildiğince yaşıma nazaran spor yapmaya çalışıyorum.
◊ İnsanlar yaş aldıkça huysuzlaşır derler. Huysuzluklar size de uğramaya başladı mı?
Dediğin hakikat lakin huysuz ihtiyarlık bende daha başlamadı.
‘ÖZÜR DİLEMEYİ ÇOK GÜZEL BİLİRİM’
◊ Yeni müziğiniz ‘Öpseydin Yaralarımdan’ çıktı. 1997’de yayımlanan ‘Ben İmkânsız Aşklar İçin Yaratılmışım’ müziğinin devamı mı?
Sözler yeniden Dr. Selma Çuhacı’nın, onu da Selma yazmıştı. İkisini de ben besteledim ve müzik yöneticiliğini Firuz İsmailov yaptı. Evvelki müzikte aşk ayrılığı vardı, burada da onları buluşturduk yıllar sonra. Klip için Ecem Gündoğdu ile çalıştık, görüntü yönetmeni Veli Kuzlu, Polonezköy’de çektik.
◊ Yaralar öpünce geçer mi sizce?
İyileşir, geçer natürel. Fiziki yaranın geçmesi kolay olmaz, kabuk bağlar, o kabuk düşer falan, bir süreçtir lakin manevi yaralar öpünce geçer.
◊ Siz çok öper misiniz yaraları?
Evet, özür dilemeyi çok uygun bilirim. Özür dilemek bir fazilettir, yapılan kusurlardan dönmek, insanların gönlünü almak… Bu ortada dinleyenler de çok hoş yansılar verdi müziğe, “Varlığınız yaralara uygun geliyor”, “Siz müzik söylerken yaralar iyileşiyor”, “Çok muhtaçlık duyduğumuz bir devirde yaralarımıza merhem oldu şarkınız” üzere şeyler söylemişler. Bunlar beni çok memnun ediyor.
◊ Şarkılarda aşkı anlatıyorsunuz fakat siz aşkı nasıl tanımlarsınız?
Bedri Rahmi Eyüboğlu’nun dizelerindeki üzere; “Bir dilimi zehir zıkkım, bir dilimi candan tatlı” der, ben de o denli düşünüyorum. Çok gelgitli bir şey aşk.
‘ADİLE ABLA’YLA ANNE-OĞUL GİBİYDİK’
◊ Instagram’da nostaljik fotoğrafları paylaşıyorsunuz… O günleri özlüyor musunuz?
Özlem oluyor, hoş bir devir yaşamışız diye şükür de ediyorum.
◊ En çok kimleri özlüyorsunuz?
Müzikal oynadığım yıllar çok keyifliydi. Çiğdem Talu ve Melih Kibar’la çalışmalar yaptığımız yılları özlüyorum.
◊ O vakitlerden bir anı anlatsanız…
‘Hisseli Mükemmeller Kumpanyası’nda oynarken Adile Abla’yla anne-oğul üzere olduk. Bir gün meskenine habersiz gittim, televizyonda sinema izliyordu. Bütün vücuduyla güler, bütün vücuduyla sarsılarak ağlardı. Hüngür hüngür ağlıyor… “Adoş, bu senin rol aldığın sinema, senaryoyu ezbere biliyorsun” dedim, “Olsun, çok dokundu” demişti. Çok şekerdi Adile Abla.