Washington Post gazetesi, okurlarına asırlık insanlara ömürleri ile ilgili hangi soruları sormak istediklerini sordu. Okurlardan gelen soruları, donanma gazisi ve diş doktoru olan 100 yaşındaki Jack Weber’e yönelttiler.
Bu sorular ortasında “Gençken sana kim yardım etti? Evlenmeyi önerir misin? Hayatımın ikinci yarısına en âlâ halde nasıl hazırlanabilirim?” vardı.
Jack Weber’in üniversite aşkı Betty ile 57 yıllık evliliğinden beş çocuğu, 11 torunu, 13 tane de torununun çocuğu oldu. İşte Weber’ın uzun ve sağlıklı hayatının sırları…
Basit şeylerden zevk alın
Yaklaşık 9 yaşındayken, annem Estelle, beni kışın donmuş olan bir gölete götürüp bana buz pateni yapmayı öğretirdi. Anneme çok yakındım. Babam işe masraf, konuta gelir, koltuğuna uzanır, uyuyakalırdı. Annem ise atletti, bana açık havayı ve sporu sevmeyi öğretti.
Onun sayesinde çok güzel bir buz patencisi oldum fakat şayet annem bana bunu öğretmemiş olsaydı, buz patenine hiç başlayamayabilirdim. Bana birebir vakitte tenis oynamayı da öğretti. O yaş kümesindeki bir bayan için sporla ilgilenmek çok sıra dışıydı.
Mesela okuldan meskene gelir ve ödevimi yapmaya başlardım, ancak o bana: “Jack, kitapları bırak. Güneş parlıyor. Dışarı çık ve oyna. Güneş battığında içeri gelip ödevini yaparsın.” kaygısı.
Bu onun ömür usulüydü ve benim ömür üslubum haline geldi. O, 99 yaşına kadar yaşamış harikulâde bir bayandı.
Pearl Harbor’dan sonra donanmaya istekli katıldım. “Seni denize göndermeyeceğiz. Asker lazım ancak kolejden mezun olduktan sonra subay olarak hizmet edebilirsin.” dediler.
Partnerinizle ortak ilgi alanları bulun
Weber, eşi ile tanışma öyküsünü de şöyle anlattı:
Okuldayken genç bir kız bana yaklaşıp laboratuvar partneri olup olamayacağımı sordu. Bu, romantizmimizin başlangıcıydı. Flört ettik, âşık olduk. Mezun oldu ve vücut eğitimi öğretmeni oldu.
O bir atletti. Ben de bir atlettim, bu yüzden birlikte spor yaptık, tenis oynadık. Yıllar sonra ben golf oynamaya başladım. Ben golf oynarken konutta yalnız kalıyordu ve “Bu düzgün değil. Golf oynamayı öğreneceğim.” dedi ve öğrendi de.
Bir ebeveyn olarak küçük şeylerden kaçmayın
Pişmanlıklarım var. Yaşım gençken çocuklar evdeyken, onlarla daha fazla vakit geçirmeliydim. Ben o devirlerde çok fazla dışarıdaydım. Betty’nin yardıma gereksinimi olabilirdi lakin bana “Gitme.” demedi.
Bu durumu daha düzgün dengelemeliydim. Acil durumlar için ya da finansal olarak daima yanlarındaydım lakin eşim çocukları tek başına büyüttü. Mezuniyetler ve doğum günü partileri için her vakit yanlarındaydım fakat küçük şeyler için yanlarında değildim. Tahminen onlara yatmadan evvel bir masal okumak ve uyumalarına yardımcı olmak için yanlarında olmalıydım.
50’li yıllarda genelde aile babası olmak ailenin geçimini sağlamak, konuta gelip, akşam yemeğini yedikten sonra yatmak halindeydi. Artık torunlarımın eşleriyle ve çocuklarıyla çok fazla vakit geçirdiğini görüyorum. Çocuklarının bezlerini değiştiriyorlar! Ben hiçbir vakit bez değiştirmedim.
Başka beşerler için bir şeyler yapın
1953’te, avukatıma, New York’ta daha fazla beşerle tanışmak istediğimi söyledim zira orada büsbütün yabancıydım. O da “Seni bu kasabadaki en uygun iş adamları ile tanıştıracağım.” dedi. Bu şahıslar, o vakitler yalnızca erkeklerin üye olduğu, Lions Club International’ın üyeleriydi. Ben de o yıl katıldım. Şükran Günü için ikram sepetler dağıtıyorduk.
İlk çaldığımız zilde kapıyı önlüğünün iplerini çeken iki küçük çocukla genç bir bayan açtı. Sepeti ona verdiğimizde gözlerinden yaşlar dökülüyordu. Ona Noel vakti öbür bir sepetle geri geleceğimi söyledim. Otomobile yanlışsız onun konutundan uzaklaşırken, bu Lions Club’ın öbürleri için bir şeyler yapmama vesile olan bir aracı olacağını biliyordum.
Başka beşerler için bir şeyler yapmak için bu cins şeyler yapan uygun bir tertibe katılın. Ben bu tavsiyeyi 1954’te Lions Club International’ın kurucusundan aldım. Bana verdiği tavsiyelerden biri, “Hayatta bir yerlere gelmek istiyorsan, öbürleri için bir şeyler yapmaya başlamalısın.” oldu. Bu tüm bu yıllar boyunca benim sloganım oldu. Hayatın bana verdikleri için şanslıyım ve bunu diğerleriyle paylaşmak istiyordum.
Yeni insanlara ve tecrübelere evet deyin
Savaş yıllarında bir araba almak çok zordu. Lakin bir gün Cleveland’da dişçilik okurken babam beni arayıp “Senin için bir otomobil aldım.” dedi. New York’a gittik, arabayı aldık ve okula geri dönmeyi planladım fakat o kadar kar yağdı ki o arabayı meskene götürmemin imkanı yoktu.
Bu tatil periyoduna denk geliyordu. Bir arkadaşım bana “Jack, burada New York’ta sıkışıp kaldın. Birkaç arkadaşım ile Noel partisine gideceğim, gelip onlarla tanışmak ister misin?” dedi. Ben de natürel ki dedim.
Betty ve ben bu mesken partisine gittik. O meskende dört çift daha vardı. Onları hiç tanımıyorduk fakat vakitle çok yakınlaştık ve beş arkadaş çetesi haline geldik. Birbirimizin çocuklarının düğünlerine, gittik, birlikte çok seyahat ettik. Ben ne yazık ki bu beş şahıstan geriye kalan son şahısım.
Bugün, genç insanların ellerinde telefonlarla sokaklarda yürüdüğünü görüyorum. Ömürlerinin en hoş kısmını o küçük ekranlar etrafında mı geçiriyorlar diye merak ediyorum. Tavsiyem kalbinizi açın, gözlerinizi açın. Etrafınızda kocaman bir dünya var.
Yaşlandıkça genç üzere davranın
Yaşlı birilerinin kafana girmesine müsaade verme. Seni genç tutacak şey genç genç düşünmek. Etrafınızdaki yaşıtlarınız “Oram ağrıyor, buram ağrıyor” diye dolaşabilir. Elbette benim de ağrılarım var bazen acı çekiyorum ancak kimse bunları konuştuğumu duymaz.
Aktif olun
Hala otomobil kullanıyorum. Şoför testini yapan bayan ‘İyisin, altı ay sonra tekrar gelin seni tekrar denetim edeceğiz.” dedi. Dün de golf alanındaydım.